„Po zmierzchu” to interesująca powieść dla jednych, dla innych nijaka i płytka. Wszystko zależy tu od punktu widzenia. Autor przedstawia różnych bohaterów, którzy w mniejszym lub większym stopniu są ze sobą w jakiś sposób powiązani, lecz cechuje ich duża anonimowość. Ciekawym rozwiązaniem jest zmienny opis dziejących się sytuacji. Raz jesteśmy postawieni jakby w przestrzeni, autor mówi do nas bezpośrednio, wręcz się czasami z nami utożsamia, obrazuje to co „my” mamy czuć. Raz jest to standardowy opis. Czasami są to opisy wręcz metafizyczne. Mimo, że zaczynamy wczuwać się w opowieść, nagle następuje koniec. Nic tak właściwie nie zostaje wyjaśnione do końca. Co trzeba oddać autorowi, w swojej opowieści przedstawił on tak ludzkie życie i wybory, że czytelnik może się z nimi nie tylko utożsamiać, ale mogą one również prowadzić do autorefleksji nad własnym życiem.
